Κάποτε, σέ μιά Μονή ήταν ένας Ιερομόναχος πού φαινόταν ευλαβής μέν εξωτερικά, άλλά εσωτερικά είχε κρυφή υπερηφάνεια. Σέ όλα του ήταν τυπικός, ευγενικός καί αγωνιστής καί νουθετούσε πνευματικά τούς άλλους, γιατί ήταν καί λόγιος. Ό ίδιος όμως δέν βοηθιόταν άπό κανέναν, γιατί δίσταζαν οί άλλοι, άπό σεβασμό, νάτοΰ πουν κάτι πού έβλεπαν σ' αυτόν. Είχε δέ δημιουργήσει ψευδαισθήσεις, όχι μόνο στους άλλους άλλά καί στόνίδιο τόν εαυτό του, ότι είναι ό πιό ενάρετος τής Μονήςκ.λ.π.
Μιά μέρα, λοιπόν, είχαν φέρει στήν Μονή έναν δαιμονισμένο, καί ό Ηγούμενος είχε αναθέσει σ' αυτόν τόν Ιερομόναχο νά τοΰ διάβαση εξορκισμούς. Παράλληλα δέ, είχε πει νά κάνουν καί οί Πατέρες κομποσχοίνι, γιάνά έλευθερωθή τό πλάσμα τοΰ Θεού. Επόμενο φυσικά ήταν νά στριμωχθή πολύ τό δαιμόνιο καί νά φωνάζη:- Πού μέ διώχνεις, άσπλαγχνε;Ό πονηρός έβαλε καί τήν πονηριά του, γιά νά δώσητήν εντύπωση στόν Παπά ότι αυτός τόν διώχνει! Καί εκείνος άπαντα στόν δαίμονα:-Νά έρθης σ' έμενα.'Από εκείνη τήν στιγμή τόν εξουσίαζε πιά τόν Ιερομόναχο ό δαίμονας.Τό είχε πει μέν αυτό ό "Αγιος Παρθένιος σέ έναν δαίμονα, όταν τόν έδιωχνε, άλλ' εκείνος ήταν "Αγιος, γι' αυτό καί τό δαιμόνιο τοΰ είχε απαντήσει: «Καί μόνο τό όνομα σου μέ καίει, Παρθένιε!» Άφοΰ λοιπόν είχε δεχθή τήν δαιμονική επίδραση ό Ιερεύς, ταλαιπωρεΐτο χρόνια ολόκληρα καί δέν μποροΰ-σε νά άναπαυθή πουθενά. Συνέχεια γύριζε, πότε έξω στόνκόσμο καί πότε μέσα στό "Αγιον "Ορος. Τοΰ είχε δέ δημιουργήσει αυτή ή κατάσταση καί ψυχική κούραση άλλάκαί σωματική κόπωση μέ τρεμούλα.Στά τελευταία πιά χρόνια τής ζωής του είχε άπαλλαχθή άπό τό δαιμόνιο, γιατί είχε ταπεινωθή πολύ άπό αυτόν τόν πειρασμό, ό όποιος τοΰ άφησε πολλή ωφέλεια, άθελα του φυσικά. Στό εξής πάντα μιλούσε ταπεινά καί ζητούσε συμβουλές γιά τόν εαυτό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου